W 2021 r. nasza uczelnia obchodzi jubileusz 55-lecia istnienia, w tym: 30 lat jako Wyższa Szkoła Inżynierska w Opolu, 25 – jako Politechnika Opolska.
Jak to wszystko się zaczęło?
Po koniec lat 50, wciąż dźwigający się po wojnie region potrzebował inżynierów. Na każdy tysiąc zatrudnionych było ich na Opolszczyźnie tylko sześciu, a przecież, gdzie nie spojrzeć, rosły fabryki i zakłady przemysłowe.
Władze województwa i przedstawiciele Naczelnej Organizacji Technicznej postanowiły więc spotkać się z Ministrem Szkolnictwa Wyższego i Oświaty i przedstawić postulat utworzenia uczelni technicznej. Było to 4 lipca 1959 r. Delegaci z Opola wrócili ze stolicy z połowiczną satysfakcją. Skromna baza, jaką dysponowało miasto nie pozwoliła na utworzenie samodzielnej uczelni, ale za to obiecano nam powołanie punktu konsultacyjnego Politechniki Śląskiej.
W kolejnych rozmowach, prowadzonych już z władzami uczelni z Gliwic, wziął udział Rościsław Oniszczyk – matematyk z opolskiej WSP, któremu powierzono organizację punktu.
A zatem – to rozwijający się przemysł upomniał się o uczelnię techniczną.
21 października 1959 r. odbyła się uroczysta inauguracja Punktu Konsultacyjnego Politechniki Śląskiej (a ściśle jej dwóch wydziałów: elektrycznego i mechanicznego). Indeksy odebrało wówczas 92 studentów – 58 przyszłych mechaników i 34 elektryków. Nad edukacją czuwali naukowcy dojeżdżający z Gliwic i – pracujący po sąsiedzku – profesorowie opolskiej Wyższej Szkoły Pedagogicznej.
W 1960 oferta Punktu rozszerza się o trzeci kierunek: budownictwo ogólne i przemysłowe.
Dziekan Roman Klus
Punkt Konsultacyjny był dobrym początkiem, jednak nie ustawano w staraniach o uzyskanie samodzielności. W 1963 r. w kolejnym liście do ministerstwa władze miasta i punktu nazwały plany utworzenia WSI ,,sprawą niezmiernie palącą z punktu widzenia gospodarczych potrzeb Opolszczyzny”.
W 1965 r. Punkt przekształca się w Wyższe Zawodowe Studium Techniczne Politechniki Śląskiej z siedzibą w Opolu. Elektrycy i mechanicy ze starszych lat kontynuują naukę, ale studenci budownictwa zostają przeniesieni z powrotem do Gliwic (w Opolu uczy się tylko I rok). Są z tego powodu bardzo nieszszęśliwi! W dramatycznym liście ,,do Obywatela Ministra ”, 95 słuchaczy apeluje o umożliwienie im studiów w Opolu, używając, między innymi, takiego argumentu:
,,dla większości z nas, wywodzących się z różnych miejscowości województwa, wzięcie udziału w zajęciach będzie niewykonalne, gdyż trudno wymagać, by na dłuższą metę traktować dworce kolejowe lub parki jako miejsca noclegowe.”
Głos opolan – tych studiujących i tych zarządzających miastem i studium – został wysłuchany 20 maja 1966 r., kiedy to ówczesny premier Józef Cyrankieiwcz podpisał historyczną ustawę o utworzeniu WSI.
Nową uczelnię tworzy Wydział Mechaniczny, z dziekanem Jeremiaszem Mołodeckim, Wydział Elektryczny z dziekanem prof. Antonim Plamitzerem oraz Wydział Ogólnotechniczny (przekształcony po dwóch latach w Wydział Budownictwa) z dziekanem Romanem Klusem. Trzej dziekani, dotąd dojeżdżający wspólnie mikrobusem z Gliwic – przeprowadzają się na stałe do Opola.
Rusza także Studium Praktycznej Nauki Języków Obcych (kierownik Adam Muryło), Studium Wojskowe, Studium Nauk Społecznych i Ekonomicznych (kierownik doc. Zbigniew Kołaczkowski) oraz Studium Wychowania Fizycznego (kierownik Adam Dżygiel), które opiekuje się klubem uczelnianym Akademickiego Związku Sportowego.
Pierwszym rektorem uczelni zostaje jej inicjator i kierownik PK – doc. dr Rościsław Oniszczyk.
Indeks opatrzony numerem 1 otrzymuje Henryk Achtelik, który potem przez 40 lat wykłada na Wydziale Mechanicznym i projektuje służące całym pokoleniom urządzenia laboratoryjne.
W 1966 r. powstaje też Biblioteka Główna Wyższej Szkoły Inżynierskiej.
Już od stycznia kolejnego roku powołana zostaje także komórka, której zadaniem jest przyjmowanie zleceń na prace badawcze i usługowe dla przemysłu. Jej kierownikiem zostaje Joachim Botor. Gospodarka potrzebuje bowiem nie tylko naszych absolwentów, ale też naszą myśl techniczną.
Odkąd w Opolu pojawili się studenci – odtąd pojawiła się też studencka zabawa!
Piastonalia zapoczątkowali w mieście studenci ze starszej o 12 lat Wyższej Szkoły Pedagogicznej. Nowych kolegów z WSI nie trzeba było długo zachęcać do współpracy przy organizacji żakinady, zwłaszcza, że w owym czasie WSP tworzyły głównie studentki…
W 1967 r. rozpoczęła się budowa pierwszego akademika przy ul. Oleskiej 102.
Skojarzenie z ,,zabawą na 102″ jest jak najbardziej zasadne. Mieszkańcom miasteczka studenckiego, od 1969 r. umilają audycje Studenckiego Studia Radiowego Emiter.